0

Afrodyta (gr. Ἀφροδίτη Aphrodite) – w mitologii greckiej bogini piękna, kwiatów, miłości i pożądania. Hezjod pisał w Teogonii, że kiedy odcięte sierpem genitalia Uranosa (pokonanego przez Kronosa gdy "roztaczał się nad Gaią jak niebo nad ziemią") wpadły do morza w pobliżu Cypru, woda otoczyła je białą pianą. Z piany morskiej wyłoniła się przepiękna Afrodyta. Jej narodziny nie mogły być przypadkowe, gdyż na brzegu oczekiwały już na nią: Wdzięki, Uśmiechy i Igraszki – wesołe i miłe bóstwa – Charyty, które odtąd zawsze towarzyszyły jej i służyły. Według Homera była córką Zeusa i Diony. Ucieleśnienie piękna kobiecego. Jej atrybutem był rydwan zaprzężony w gołębie. Była żoną Hefajstosa, ale epizod z Aresem świadczy, że nie była zbyt wierna (z tego związku zrodzili się Deimos, Fobos, Harmonia, Eros i Anteros). Hefajstos ukrył w łożu pułapkę z mocnej, metalowej sieci i schwytał w nią Afrodytę z Aresem.

W konkursie piękności między Herą, Ateną i Afrodytą, ta ostatnia obiecała Parysowi Helenę, żonę Menelaosa ze Sparty, za tytuł najpiękniejszej (jabłko niezgody), czym przyczyniła się do rozpętania wojny trojańskiej. W wojnie starała się sprzyjać Trojanom.

Skała Afrodyty na Cyprze. W tym miejscu według legendy narodziła się z piany morskiej Afrodyta.

Afrodycie zwykle towarzyszyły Charyty – Eufrosyne, Aglaja i Talia.(Taleja)

Według jednego z mitów, Afrodyta narodziła się, wyłaniając się z morskiej piany u wybrzeży Cypru, niedaleko Pafos, stąd też inne jej określenie Cypryda (Kipryda). Dlatego głównym miejscem kultu Afrodyty był Cypr, a jej przydomki to Afrogeneja (zrodzona z piany morskiej) i Anadyomene (wynurzająca się z fal morskich). Jednym z atrybutów bogini była róża.